|
โช แปง นักแต่งเพลงชื่อบันลือโลกผู้นี้
เกิดมาในท่ามกลางพี่น้องซึ่งล้วนแต่เป็นผู้หญิงทั้งนั้น
เขาเป็นลูกคนที่ 2
และเป็นลูกชายคนเดียว
ด้วยเหตุนี้เองเขาจึงได้รับการทนุถนอมและประคบประหงมเอาใจใส่เลี้ยงดูอย่าง
ดีเป็นพิเศษจากพ่อแม่ โชแปงเป็นขวัญใจของพ่อแม่พี่น้องทุกคน
เขามีพี่สาวคนเดียวชื่อหลุยส์ (Louise)
มีน้องสาวอีก 2 คน คือ อิสซาเบลลา
(Isabella) และเอมีเลีย (Emilia) พวกพี่น้องรักใคร่
เล่นหัวสนิทสนมกลมเกลียวกันเป็นอย่างดี
พ่อของโชแปง ชื่อ นิโคลาส โชแปง (Nicolas
Chopin) เป็นชาวฝรั่งเศส เกิดที่เมืองนองชี
(Nancy)
ในแคว้นลอร์เรน (Lorraine) แล้วเดินทางมาหากินที่กรุงวอร์ซอร์ (Warsaw) นครหลวงแห่งโปแลนด์
ตั้งแต่อายุประมาณ 17
– 18 ปี ตอนแรกได้สมัครทำงานเป็นพนักงานบัญชีในโรงงานยาสูบ
ต่อมาภายหลังได้สมัครเข้าอยู่ในหน่วยรักษาดินแดน (National
guard) ร่วมกับชาวโปล
เพื่อทำการต่อต้านขัดขวางการรุกรานของปรัสเซีย
ออสเตรีย และรุสเซีย ที่ทำต่อโปแลนด์
และได้เข้าครอบครองดินแดนของโปแลนด์บางส่วนแล้วกำลังเตรียมการที่จะแบ่งดิน
แดนที่เหลือออกเป็นส่วนๆ
ชาวโปแลนด์ผู้รักชาติทั้งหลาย
จึงได้รวบรวมกำลังส่วนหนึ่งเข้าต่อต้านอย่างเต็มที่
ได้ทำการสู้รบกันอย่างหนักหลายคราว
แต่ในที่สุดชาวโปแลนด์
ก็ต้องพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
ในปี ค.ศ. 1749 กษัตริย์โปแลนด์ต้องสละราชสมบัติ นิโคลาสได้รับยศทางทหารครั้งสุดท้ายเป็นร้อยเอก
และหลังจากนั้นอีก 12 ปี
นิโคลาส ก็ได้แต่งงานกับซุสตินา
กริตซีซานอฟสกา (Justina Krzyanowska)
ซึ่งเป็นลูกสาวผู้ดีตระกูลเก่าแก่แห่งโปแลนด์ และเป็นคนสนิทของเคาน์เตสคนหนึ่งในปี ค.ศ.
1806
เฟรเดรค ฟรังซัวส์ โชแปง (Frederic Francois Chopin) เกิดในตอนค่ำของวันที่
22 กุมภาพันธ์ ค.ศ.
1810 ณ บ้านตำบลเซลาโซวา
โวลา
(Zelazowa Wola) ห่างจากรุงวอร์ซอร์ประมาณ
30 ไมล์ ว่ากันว่าขณะที่ซุสตินา
กำลังจะคลอดโชแปงนั้น
มีบ้านใกล้ๆ
มีการแต่งงานกัน จึงมีเสียงดนตรีกระหึ่มยู่ตลอดวัน
เมื่อ โชแปง มีอายุได้ 7 ขวบนั้น นิโคลาส ได้สมัครเป็นครูสอนภาษาฝรั่งเศสที่ Warsaw Lyceum
อันเป็นสถานศึกษาชั้นสูง (ขั้นมหาวิทยาลัย)
แห่งหนึ่งในกรุงวอร์ซอร์ จากนั้นก็ได้เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
แต่รายได้ก็ไม่พอเพียงสำหรับครอบครัว เพราะมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีก 2 คน
นิโคลาส
จึงได้เปิดโรงเรียนประจำขึ้นที่บ้านรับเด็กๆ
ลูกผู้ดีมาสอน ตอนนี้โชแปงมีเพื่อนฝูงรุ่นราวคราวเดียวกันมากมาย
แต่ เล็กแต่น้อยมาแล้ว โชแปง เป็นคนบอบบาง
ผิวเผือด มีนิ้วมือเรียวงาม
รูปร่างงามสง่าๆ
นิสัยอ่อนโยนเหมือนผู้หญิง
ชอบดนตรีและละครมากกว่าอย่างอื่น อารมณ์อ่อนไหว
ถ้าได้ยินเสียงเพลงที่เพราะๆ จะทำให้เขาน้ำตาซึมออกมาบ่อยๆ
การแต่งเนื้อแต่งตัวก็เรียบร้อยหมดจดเป็นผู้ดี
ความสามารถพิเศษของโชแปงตอนเด็กๆ นั้นคือ
สามารถล้อเลียนแบบและท่าทางต่างๆ ของพระเอกละครได้เป็นอย่างดี
โชแปงเริ่มเรียนเปียโนขณะอายุได้ 4 ขวบ และเมื่ออายุ 6 ขวบ พ่อให้ไปเรียนเปียโนกับ
อดาลเบอร์ตซิวนี่ (Adalbert Zywny) ครูเปียโนฝีมือดีชาวโบเฮเมียน
(Bohemian) จึงทำให้เขาเล่นเปียโนเป็นชั่วโมงๆ
ทีเดียว จนรู้เทคนิคต่างๆ
อย่างช่ำชอง ได้รับความชมเชยจากครูว่าเล่นได้ดีมาก
อัจฉริยภาพทางดนตรีได้ปรากฏขึ้นในตัวเขาอย่างเด่นชัด
จนเป็นที่ยอมรับกันทั่วไปในหมู่บ้านนักดนตรีที่มีความชำนาญ
โช แปง ออกโรงแสดงฝีมือทางเปียโนครั้งแรกเมื่ออายุได้
8 ขวบ ร่วมกับวงดนตรีของกิโรเวทส์
(Gyro wetz)
เพื่อเก็บเงินบำรุงการกุศล ปรากฏว่าผู้คนชื่นชมในความสามารถของเขาเป็นอย่างยิ่ง
วันแสดงนั้นแม่แต่งตัวให้อย่างสวยงาม ซื้อคอปกเสื้อสีขาวให้ใหม่
เมื่อกลับจากการแสดงดนตรีมาถึงบ้านแล้ว
แม่ถามว่าคนดูเขาชอบอะไรมากจ๊ะ โชแปงตอบอย่างดีใจว่า
“แหม ใครๆ
เขาพากันดูปกเสื้อของหนูกันเป็นการใหญ่เลยครับ”
ใน ปี ค.ศ. 1820 ขณะนั้นโชแปงมีอายุเพียง 10 ขวบ
ได้ไปอยู่ที่วอร์ซอร์ในความดูแลของนักร้องคนหนึ่ง
ชื่อ แองเกลิคา คาตาลานี (Angelica Catalani) เขาได้เขียนเพลงมาร์ชขึ้นเพลงหนึ่แล้ว
อุทิศให้แกรนด์
ดยุคคอนสแตนติน (Grand Duke Constantine) ท่านแกรนด์ ดยุค พอใจมาก
และยอมรับคำอุทิศนั้น
แต่นั้นมาก็เชิญโชแปงน้อยไปเล่นเพลงมาร์ชนั้นให้ฟังเสมอๆ
ความจริงชีวิตของโชแปงตอนนี้ก็มีอะไรๆ คล้ายโมสาร์ทตอนเด็กๆ อยู่หลายอย่าง
ค.ศ. 1822 โชแปงอายุได้
12 ขวบ พ่อส่งไปเรียนการประสานเสียง
และการแต่งเพลงกับครูคนหนึ่งชื่อ
โจเซฟ
เอลสเน่อร์ (Joseph Elsner) ซึ่งเป็นผู้อำนวยการสอนดนตรีที่สถาบันการดนตรี
แห่งกรุงวอร์ซอร์
(Director of Warsaw Conservatoire) การเรียนที่นี่ทำให้โชแปงได้เรียนเทคนิคต่างๆ
ของดนตรี
อยู่ระดับสูงและยาก
แต่ถึงจะยากเพียงใดก็ตาม ก็ไม่เหลือวิสัยของโชแปงไปได้
เพราะมีพรสวรรค์ทางนี้อย่างหาตัวจับยาก
ประกอบกับความอดทนและความพยายามของเขา จึงทำให้เขาเรียนทุกแง่ทุกมุมของดนตรีได้อย่างรวดเร็วจากบันทึกรายงาน
การเรียนของเขา ครูได้บันทึกไว้ว่า
“เฟรเดริค โชแปง นักเรียนปีที่ 3 มีความสามารถอย่างน่าอัศจรรย์
และมีอัจฉริยภาพทางดนตรี”
ใน ปี ค.ศ. 1825 ขณะที่เขามีอายุได้ 15 ขวบ
ได้แสดงคอนเสิร์ตเพื่อเก็บเงินบำรุงการกุศลอีก พระเจ้าซาร์
แห่งรัสเซียทรงพอพระทัยในการเล่นเปียโนของเขามาก
ถึงกับพระราชทานแหวนเพชรให้เป็นรางวัล
และในปีเดียวกันนี้เอง โชแปงได้เขียนเพลงขึ้นเพลงหนึ่ง
คือ Op. 1. Rondo in C Minor
และได้ตีพิมพ์จำหน่ายด้วย
เพลงนี้เขาได้อุทิศให้แก่ภรรยาอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนที่เขาเรียกอยู่นั้น
นอกจากนั้นยังได้เขียนเพลงชนิด Mazurka ขึ้นอีก 2 เพลง และ Polonaise อีก 1 เพลง
ซึ่งนับเป็นเพลงที่อยู่ในขั้นดี
จากนั้นเขาก็เดินทางไปพักผ่อนตามที่ต่างๆ ในชนบทตามคำสั่งของแพทย์
เพราะสุขภาพของเขาไม่ค่อยดี
ระหว่างที่เดินทางไปพักผ่อนนั้น เขาได้รับความเพลิดเพลินจากธรรมชาติ
และจากจดหมายของเพื่อนๆ
ที่ส่งไปถึงเขาเสมอๆ และในการไปคราวนี้ก็ได้รู้จักกับเจ้าชายรัดซิวิลล์
(Prince Radziwill) ข้าหลวงแห่งเมืองโปเซน
(Posen) ซึ่งเป็นผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งในการให้ความอุปถัมภ์แก่นักดนตรี
ขณะ ที่มีอายุ 16 ปี (ค.ศ. 1826) โชแปงได้ประพันธ์เพลงและใช้บทร้องประกอบด้วย
ชื่อ La ci darem la mano Variation เขาสำเร็จการศึกษาจาก Warsaw Conservatoire
เมื่อ ค.ศ. 1827 และในปีนี้เอง เอมิเลียน้องสาวของเขาได้ถึงแก่กรรมด้วยวัณโรค
เขารู้สึกเศร้าสลดใจมากพอถึงเดือนกันยายน ค.ศ. 1828 เขาได้เดินทางไปเบอร์ลินพร้อมกับเพื่อนของพ่อ
และได้ผ่านไปแวะเยี่ยมเจ้าชายรัดซิวิลล์
(Radziwill) ณ วังชนบท ในขณะที่อยู่เบอร์ลินเขาได้เห็น
เมนเดลส์โซห์น
(Felix Bartholdy Mendelssohn) สปอนตินิ
(Spontini) และบรรดานักดนตรีที่มีชื่อเสียงอื่นๆ
อีกหลายคน แต่เขาก็ได้พลาดโอกาสสำคัญในการที่จะความรู้จักกับท่านเหล่านี้
เพราะไม่มีใครแนะนำให้รู้จัก
โชแปงเป็นคนขี้อายเกินไปที่จะแนะนำตัวเอง
เขาใช้เวลา 2 สัปดาห์ขณะที่พักในเบอร์ลิน
ฟังเพลง Ode on St. Cecilia’s Day ของ
Handel ซึ่งเขามีความรู้สึกประทับใจมากที่สุด
หลังจากที่กลับจากการท่องเที่ยวแล้วเขาก็ได้แต่งเพลงขึ้นอีกหลายเพลง
ในระหว่าง ค.ศ. 1828 –
1829
ได้ฟังการแสดงคอนเสิร์ต งานของฮัมเมล
(Hummel) และปกานินี (Paganini)
ซึ่งได้บันดาลใจให้โชแปงสเกิด
ความพยายามที่จะสร้างสรรดนตรีให้ดียิ่งขึ้น
เขาได้เดินทางไปเวียนนาอีก พักอยู่เป็นเวลานาน
และที่เวียนนาบทเพลง La ci darem la mano
Variation ก็ได้จัดพิมพ์โดยฮัลลิงเยอร์
(Haslinger)
แม้ว่าเพลงนี้จะยังไม่สมบูรณ์ดีนักก็ตาม
โชแปงดีใจมาก
ต่อมาเพื่อนฝูงที่เวียนนาได้พากันสนับสนุนให้โชแปงเปิดการแสดงเปียโนขึ้นใน
วันที่ 11 สิงหาคม ค.ศ. 1829
ณ โรงอุปรากรหลวง รายการวันนั้นประกอบด้วยเพลง โอเวอเจ้อร์ของเบโธเฟน
(Ludwig Van Beethoven)
เพลง La ci
darem และเพลง Rondo ของเขาเอง
ปรากฏว่าได้รับความนิยมจากผู้ฟังเป็นอย่างมาก
และก่อนที่จะจากเวียนนาไป เขาได้ถูกขอร้องให้แสดงเปียโนอีกเป็นครั้งที่
2 เพื่อการกุศล
โดยไม่ได้รับค่าตอบแทนเลย
แต่เขาก็ได้รับความนิยมชมชอบจากชาวเวียนนาและชนชั้นสูง
เช่น
เจ้าชายลิคนอบสกี้
ผู้เคยอุปถัมภ์เบโธเฟนก็ได้ความเอื้อเฟื้อต่างๆ หลายอย่าง
ตลอดจนแสดงความชื่นชมต่อเขาอย่างจริงใจ
ใน ระหว่างที่เดินทางกลับจากเวียนนา เขาได้ผ่านกรุงปร๊าค,
Teplitz, Dresen, และ Breslau
และได้แวะชมอุปรากรตามเมืองต่างๆ ที่ผ่านมาหลายเรื่อง
นอกจากนั้นยังแวะชมภาพตามหอศิลป (Picture – gallery)
ในบรรดาเพื่อนๆ ของโชแปง ที่สนิทสนมกันและกันมากที่สุดเห็นจะไม่มีใครเกิน ติตุส (Titus Wojciechowski)
เพราะขณะที่โชแปงเที่ยวไปในที่ต่างๆ
ถ้าติตุสไม่ได้ไปด้วยเขาทั้งสองก็จะมีจดหมายติดต่อกันอยู่เสมอ
ใครมีความลับคับอกอะไรก็ได้ระบายความในใจให้กันฟัง
เป็นต้นว่า ครั้งหนึ่งในระหว่าง
ค.ศ. 1828 – 1830
ขณะที่โชแปงเกิดหลงรักนักร้องสาวคนหนึ่ง
ชื่อ คอนสตันจา แกล๊ดคอฟสกา (Constantia Gladkowska)
อันเป็นความรักครั้งแรก เขาหลงใหลเธอมาก
ทั้งนี้เพราะเธอมีเสียงไพเราะ รูปร่างงดงาม
จากความรักครั้งนี้ทำให้เขาเกิดมีความหม่นหมองและปวดร้าวใจมาก
ทางฝ่ายคอนสตันจาก็ไม่รู้
เพราะโชแปงขี้อายเหลือเกินที่จะบอกรักกับเธอ
เขาได้แต่ระบายความอัดอั้นตันใจในความรักของเขา
ครั้งนี้ให้ติตุสเพื่อนรัก
ของเขาฟังโดยทางจดหมาย เขาคร่ำครวญกับติตุสว่าเขาใฝ่ฝันถึงหล่อนเหลือเกินทั้งในเวลาหลับ
และตื่น
ความรักนี่เองมาบันดาลใจให้เขาเขียนรำพันความรักและความปรารถนาจากดวงใจของ
เขาใส่ลงในเพลงคอนเชอร์โต และเขาไม่เคยบอกใครเลยนอกจากเพื่อนรักของเขาคือติตุส
เพลงที่ว่านี้คือ F – Minor concerto
Waltz Opus 70. No. 3 เพลงนี้ได้นำออกแสดงให้ประชาชนฟังครั้งแรก
ที่กรุงวอร์ซอร์
เมื่อวันที่ 17 มีนาคม ค.ศ.
1830 ได้นำเพลง Concerto in E Minor อันเป็นเพลงใหม่ของเขา
พร้อมกับเพลงแฟนตาเซีย (Fantasia) ในแบบโปลออกแสดง คอนสตัจาได้ร่วมการแสดงด้วย
เธอได้ร้องเพลงบางเพลงจากอุปรากรเรื่อง ‘Lady of
the Lake’ ของรอสสินี (Gioacchino Antonio
Rossini)
ทำให้โชแปงดีใจมากและมีความสุขใจมากที่ได้อยู่ใกล้ชิดคอนสตันจา
การแสดงครั้งนี้ได้รับผลเป็นที่พอใจมีคน
เข้าชมการแสดงอย่างคับคั่ง
ภาย หลังการแสดงคอนเสิร์ตครั้งนี้แล้ว โชแปงได้ตัดสินใจที่จะจากวอร์ซอร์
เพื่อไปแสวงโชคในเวียนนาและที่อื่นๆ
ต่อไปอีก การจากโปแลนด์คราวนี้จึงเป็นที่อาลัยของครู
โจเซฟ เอลสเนอร์ และเพื่อนๆ ของเขาเป็นอย่างยิ่ง
ต่างพากันสังหรณ์ใจว่าโชแปงจะไม่ได้กลับมาโปแลนด์อีก
จึงชวนกันทำพิธีมอบถ้วยเงินที่บรรจุก้อนดินของโปแลนด์
ให้โชแปง
เพื่อให้เป็นเครื่องระลึกถึงประเทศโปแลนด์อันเป็นที่รักยิ่งของเขาอยู่เสมอ
โชแปงออกจากวอร์ซอร์
เดินทางไปยังเวียนนา
เมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน
ค.ศ. 1830
โดยมีติตุส (Titus) เพื่อนสนิทได้ร่วมเดินทางไปด้วย
การเดินทางครั้งนี้ผ่านไปทางเบรสลา
(Breslau)
เดรสเดน (Dresden) กรุงปร๊าคถึงเวียนนา
ในวันที่ 23 พฤศจิกายน
ค.ศ. 1830
การ เดินทางมาเวียนนาครั้งนี้ โชแปงได้รับความผิดหวังหลายอย่าง
เป็นต้นว่า อัสลิงเยอร์
(Haslinger)
ได้สัญญากับเขาไว้ว่าจะจัดพิมพ์บทเพลง
Sonata in C Minor Op. 4 และ Schweizerbub
Variation ก็ยังไม่ได้จัดพิมพ์จำหน่าย
มิตรสหายทั้งหลายที่เคยรู้จักกันดีพากันล้มหายตายจากไปบ้าง
ไปหากินที่อื่นบ้าง ข่าวทางวอร์ซอร์ก็ปรากฏขึ้นว่า
ประชาชนลุกฮือขึ้นจับอาวุธต่อต้านกับรัสเซียเป็นไปอย่างรุนแรงที่สุด
ติตุสได้รับข่าวนี้ด้วยจึงต้องรีบกลับมายังวอร์ซอร์
เพื่อร่วมการต่อต้าน
ด้วย การจากไปของติตุสทำให้โชแปงหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวใจมาก
จึงคิดจะกลับบ้าน
เพื่อร่วมทุกข์ร่วมสุขกับชาวโปลเพื่อต่อสู้กับศัตรู
แต่ใจหนึ่งก็มาคิดดูสังขารตัวเองซึ่งบอบบางขี้โรค
เห็นจะทนความสมบุกสมบันไม่ไหว จึงระงับความคิดที่จะไปบ้าน
ทนอยู่ที่เวียนนาต่อไป
แต่การเงินก็ชักร่อยหรอลงทุกวัน
เขาคิดไปด้วยความปวดร้าวใจ เพราะครอบครัวของเพื่อนๆ
กำลังตกอยู่ในท่ามกลางสงครามโชแปงทนอยู่ในเวียนนา ด้วยความลำบากยากเข็ญหลายอย่าง
เมื่อเข้าตาจนจริงๆ
เขาก็ได้เปิดการแสดงคอนเสิร์ตขึ้นที่เวียนนา
และพร้อมๆ กับการแสดงนี้
เขาได้ทราบข่าวว่าติตุสเพื่อนรักยิ่ง
ของเขาเสียชีวิตในสงคราม
ข่าวนี้ทำลายจิตใจเขามากจนไม่มีกะจิตกะใจที่จะเล่นดนตรีเลย
แต่ก็จำใจเล่นเพราะได้ทำไปแล้ว การแสดงครั้งนี้จึงเป็นไปอย่างเลื่อนลอยและผิดพลาด
เมื่อการแสดงเสร็จสิ้นลง ก็ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์
ไปหลายแง่หลายมุม แต่สรุปแล้วก็เป็นอันว่าได้รับการตำหนิ
หลัง จากผิดหวังจากการแสดงคอนเสิร์ตแล้ว โชแปงก็คิดที่จะเดินทางไปยังกรุงลอนดอน
แต่ไม่ได้รับความสะดวกในการทำพาสปอร์ต เพราะเขาเป็นชาวโปแลนด์ ก็เลยต้องงด
จึงเปลี่ยนแผนการเดินทางไปยังมูนิค เยอรมันนี
โชแปงอำลากรุงเวียนนาเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม 1831
เมื่อถึงมูนิค
ก็ได้แสดงคอนเสิร์ตด้วยเพลง E Minor
concerto และเพลง Fantasia Op. 13 และเพลงอื่นๆ
อีกหลายเพลง จากนั้นก็ได้เดินทางไปยังสตุทท์การ์ท (Stuttgart) ในวันที่ 8 กันยายน
1831
พอถึงสตุทท์การ์ท ก็ได้รับข่าวร้ายว่า
รัสเซียยึดกรุงวอร์ซอร์ไว้โดยสิ้นเชิงแล้ว เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกทุบเป็นเสียงๆ
เพราะได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างหนัก
จากเหตุการณ์อันนี้เอง บันดาลใจให้เขาแต่งเพลง
Revolutionary Wtude, Opus 10, No. 12 ขึ้นและแล้วในที่สุดโชแปงก็เดินทางต่อไปยังปารีส
ในปลายเดือนกันยายน 1831 นั่นเอง
ปารีสได้ให้ความเป็นมิตรต่อ
ชาวโปลดีกว่าที่เวียนนา และที่สำคัญที่สุดก็คือโชแปงได้พบกับเชรูบินิ
(Cherubini)
และ รอสซินิ
(Rossini) นักดนตรีผู้มีชื่อเสียง และเมื่อได้เห็นวิธีเล่นเปียโนของคาล์คเบรนเนอร์
(Kalkbrenner)
ทำให้เขาเลื่อมใสในฝีมือเปียโนของคาล์คมาก
และเขาได้ยกย่องคาล์คว่า “เป็นนักเปียโนชั้นเยี่ยมในยุโปร”
(The first pianist in Europe) เมื่อได้รู้จักกับคาล์คแล้ว
คาล์คยกย่องโชแปงว่ามีแววทางเปียโนดี
และได้แนะนำว่าถ้าได้เรียนวิธีการและเทคนิคการเล่นจากเขาเพิ่มเติมสัก
2 – 3 ปีแล้ว โชแปงจะเป็นนักเปียโน
ที่หาตัวจับได้ยาก
โชแปงก็อยากจะเรียนเพิ่มเติมเหมือนกัน จึงได้ลองปรึกษากับเอลสเนอร์ครูเก่าที่เขายังนับถือ
อยู่ถึงเรื่องนี้
ครูไม่เห็นด้วย เพราะอยากให้โชแปงเป็นตัวของตัวเองจะดีกว่า
ส่วนพ่อของโชแปงนั้นก้ไม่ขัดข้อง
แล้วแต่โชแปงจะตัดสินใจ
แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเรียนกับคาล์คเบรนเนอร์ เพื่อนของโชแปงในปารีสที่รู้จักมักคุ้น
กันใหม่ก็มีเมนเดลส์โซห์น,
ลิสท์ และฮิลเล่อร์ เพื่อนเหล่านี้ได้ให้ข้อคิดเห็นเกี่ยวกับการเรียนเปียโนของโชแปงว่า
โชแปงควรจะเป็นตัวของตัวเองมากกว่า เพราะการลอกแบบการเล่นของคนอื่น จะทำให้คุณค่าของนักดนตรีด้วย
ลงไปถนัด
ความจริงลักษณะท่าทางและการแสดงออกทางเปียโนของโชแปงก็มีอะไรเด่นๆ
จะเหนือกว่าคาร์ลเบรนเน่อร์ด้วยซ้ำไป จากข้อคิดเห็นเหล่านี้ทำให้โชแปงเลิกเรียนกับคาร์ลหลังจากที่เรียนไปได้ไม่
นานนัก แต่โชแปงกับคาล์คก็ยังติดต่อกันอยู่อย่างฉันท์มิตรที่สนิทสนม
และได้ร่วมกันแสดงคอนเสิร์ตเป็นครั้งแรกที่กรุงปารีส
เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ.
1832 ในการแสดงครั้งนี้ก็มีเพลง Quintet for
String, Opus 29 ของเบโธเฟน Vocal Duet
Concerto in F Minor ของโชแปงเอง
Operatic Aria,
Grand Polonaise สำหรับเปียโนฟอร์เต้
6 เครื่อง ของคาล์คเบรนเนอร์
นอกจากนั้นก็มี
Operatic Aria, Oboe Solo; La ci
darem Variations ของโชแปง การแสดงครั้งนี้ไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควร
แต่ทว่าการเล่นเปียโนของโชแปง ได้รับการยกย่องจากนักดนตรีที่มีชื่อเสียงทั้งหลาย
เป็นต้นว่า เมนเดลส์โซห์น,
ลิสท์ และฮิลเลอร์ ส่วนทางด้านหนังสือพิมพ์ก็มีนักวิจารณ์ดนตรี ได้แสดงความชื่นชมในตัวของเขาออกมาอย่างจริงใจว่า
“โชแปงใส่วิญญาณลงในทำนองเพลงของเขาด้วย จึงทำให้เกิดลีลาอันงดงามไพเราะอย่างประหลาด”
บางคนก็เขียนว่า “เขาเล่นได้สละสลวย
คล่องแคล่ว นุ่มนวล และมีความสามารถในการที่จะบันดาลเสียงต่างๆ
อันงดงามสดใส สอดแทรกลงไปในทำนองเพลงของเขาเท่าที่เครื่องดนตรีสามารถอำนวยให้”
นคร ปารีส สมัยนั้นคล้ายๆ เป็นแหล่งกลางสำหรับพบปะหารือกันของบรรดานักปราชญ์ คนสำคัญ นักดนตรี
นักวรรณคดีและศิลปิน ที่มาจากส่วนต่างๆ
ของโลก ทั้งนี้เพราะฝรั่งเศสเป็นประเทศที่ให้เสรีภาพแก่คนทุกคน
และเป็นแหล่งอารยะทางศิลปะและวัฒนธรรม จึงมักจะพบบุคคลสำคัญแขนงต่างๆ ในปารีสเป็นส่วนมาก
เมื่อโชแปงก้าวเข้าสู่ปารีสใหม่ๆ ก็ได้ติดต่อคบหาสมาคมกับบุคคลทั่วๆ
ไป ด้วยมรรยาทอันงดงามและสุภาพ
ประกอบกับท่าทางเป็นผู้ดีของเขา จึงเป็นที่ชอบพอของคนทั่วไป
ด้วยเหตุนี้เขาจึงเข้ากับคนได้ทุกชั้น
นับตั้งแต่คนธรรมดาสามัญจนถึงเจ้านาย เสนาบดี
นักปราชญ์ ศิลปิน นักดนตรี โชแปงรู้จักกับนักร้องที่มีชื่อเสียงหลายคน
เช่น มาลิแบรน
(Malibran) เวียร์ดอท – การ์เซีย (Viardot
– Garcia) รูบีนี (Reini) และลาบลาเช (Lablache) เป็นต้น
ภายหลัง จากแสดงคอนเสิร์ตครั้งแรกแล้ว ประมาณ 3 เดือน เจ้าชาย เดอลา มอสโควา (Prince de la
Maskowa)
ได้เชิญโชแปงให้แสดงคอนเสิร์ตอีกเป็นครั้งที่
2 เพื่อเก็บเงินบำรุงการกุศล การแสดงครั้งนี้โชแปงได้เล่นเฉพาะ
ในท่อนแรกของเพลง
F Minor Concerto ของเขาเท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ค่าแสดงเลย แต่ก็นับว่าเป็นประโยชน์
ที่ได้แนะนำตัวเองให้ประชาชนชาวปารีสได้รู้จัก
ซึ่งต่อมาก็ได้รับความนิยมจากชาวปารีสเป็นอย่างดี
ฐานะ ทางการเงินของโชแปงไม่สู้จะดีนัก เพราะเขาไม่เคยหาเงินได้ด้วยตัวเองเลย
เงินที่จับจ่ายใช้สอยอยู่ก็ได้มาจากพ่อ
เมื่อพ่อสงให้ไม่ได้เพราะกำลังวุ่นวายกับศึกสงครามอยู่ จึงทำให้ โชแปงฝืดเคืองลงเรื่อยๆ
ซึ่งตามปกติโชแปงเป็นคน
ที่แต่งตัวดี ใช้เสื้อผ้าราคาแพงๆ ทั้งนั้น
เขาขบคิดอยู่ไปมาว่าจะทำอย่างไรดี เขาคิดว่าสามารถจะหาเงินได้ด้วย
ความสามารถทางเปียโน
จึงได้เปิดการสอนเล่นเปียโนให้แก่ลูกผู้ดี และได้เงินใช้พอสมควร ถึงแม้ว่าเขาไม่ชอบการ
เป็นครูสอนดนตรีเลย
แต่ก็ด้วยความจำเป็น ในระหว่างที่อยู่ในความขัดสนเงินทองนี้
เขาได้เขียนจดหมายไปบอกพ่อแม่
ทางบ้านว่า เขาจะเดินทางไปอเมริกา ซึ่งเป็นที่เขาคาดว่าจะสามารถสร้างชื่อเสียงและหาเงินทองได้ด้วยความสามารถ
ทางดนตรีของเขา เมื่อพ่อได้รับข่าวก็มีความตกใจมาก
ตลอดจนพวกเพื่อนๆ ของเขาที่ปารีสก็ไม่เห็นดีด้วยกับแผนการนี้
ขณะที่อยู่ในระหว่างการตัดสินใจนั้น วันหนึ่งขณะที่เขาเดินย่ำอยู่ที่ถนนแห่งหนึ่งได้พบกับเจ้าชาย
วาเลนติน รัดซิวิลล์
(Prince Valentin Radziwill) โดยบังเอิญ หลังจากที่ได้ทักทายปราศรัยกันพอสมควรแล้ว
คืนนั้นเจ้าชายได้ชักชวนโชแปง
ให้ไปคุยกันที่บ้านของ
บารอน เดอ รอธไชลด์ (Baron de Rothschid) และมีการเล่นดนตรีกัน
เหตุนี้จึงทำให้จุดหมายปบลายทางชีวิตของโชแปงเปลี่ยนไป
คือเขาเลิกคิดที่จะไปอเมริกา
เพราะเจ้าชายให้ความอุปถัมภ์แก่เขา
และนำเขาไปสู่วงการสมาคมต่างๆ มีนักเรียนมาเรียนเปียโนกับเขามากขึ้น
มีรายได้สูง ถึงกระนั้นก็ดีโชแปงก็ยังมีความยากลำบากในเรื่องเงินอยู่
เพราะมีความจำเป็นที่จะต้องจ่ายให้พอเหมาะ
กับฐานอันมีเกียรติของเขา
จากการเล่นเปียโนตามที่ต่างๆ ในปารีส
ทำให้เขามีชื่อเสียงเด่นขึ้น มีเพื่อนมากขึ้น
แต่สิ่งเหล่านี้ก็ไม่สามารถจะทำให้โชแปงเลิกคิดถึงบ้านได้
โช แปง ได้แสดงเปียโนร่วมกับลิสท์
ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1833 และในปีเดียวกันนั้น
โชก็ได้แสดงร่วมกับลิสท์และฮิลเลอร์
นักเปียโนผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่ง เล่นเพลงของบาค
โดยใช้เปียโนฟอร์เต้ การแสดงครั้งนี้นับว่ามโหฬารอยู่
เพราะนักเปียโนมือชั้นเยี่ยมทั้งสามคนได้แสดงร่วมกัน และปีเดียวกันนี้เอง เขาก็ได้มีโอกาสรู้จักกับแฮคเตอร์ แบร์ลิโอช์
(Hector Berlioz) นักประกันธ์เพลงและนักดนตรีที่มีชื่อเสียงของฝรั่งเศส
และอีกคนหนึ่ง คือ วินเชนโช แลลินี
(Vincenzo
Bellini) นักแต่งอุปรากรชื่อดังชาวอิตาเลียน
โชแปงได้แสดงฝีมือทางเปียโนอีกครั้งหนึ่ง
เพื่อเป็นเกียรติแก่แบร์ลิโอช์และเฮนเรียทตา สมิทชัน สองสามีภรรยาเพื่อนใหม่ของเขา
ในฤดูร้อน ค.ศ. 1835 โชแปงได้เดินทางไปพบพ่อและแม่ที่ได้เดินทางมาพักอยู่
ณ เมืองคาร์ลสบัด (Karisbad)
ซึ่งไดม่ได้พบกันมาตั้ง
5 ปีแล้ว นับแต่เขาจากไป
เมื่อพ่อแม่ลูกได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง ก็มีความดีใจสุดที่จะประมาณ
ต่างเต็มไปด้วยความตื้นตันจนน้ำตาไหล โชแปงมีความสุขมากที่สุดที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับพ่อแม่ พอถึงเดือนกันยายน
เขาก็จากพ่อแม่เดินทางไปสู่เมืองเดรสเดนเพื่อเยี่ยมครอบครัวเพื่อนเก่าที่
รู้จักกันตั้งแต่ครั้งครั้งเรียนอยู่ที่โรงเรียนประจำ
ที่พ่อของเขาเปิดสอน เมื่อเขายังเด็ก
ๆ กันอยู่ ครอบครัวนี่ได้มาพักอยู่ที่เดรสเดนชั่วคราว
เขาได้ใช้เวลาพักอยู่กับ
ครอบครัวนี้ 3 สัปดาห์ จนทำให้เกิดความสนิทสนมกันขึ้นกับมารี ว้อดชินสก้า (Marie Wodzinska)
น้องสาวเพื่อนของเขานั่นเอง
จึงทำให้เขาเกิดมีความรักอีก หลังจากที่เคยรักผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ
คอนสตันจาและเธอได้แต่งงานไปแล้วเมื่อ ค.ศ. 1831 ความรักครั้งใหม่นี้เป็นอย่างรวดเร็ว ขณะนั้นโชแปงมีอายุ
25 ปี
และมารี มีอายุได้ 19 ปี แต่ในที่สุดเขาก็จะต้องอำลาเธอไปเพราะถึงกำหนดที่โชแปงกลับไปปารีสก่อนที่จะ
จากไป
เขาได้แต่งเพลงวอลทช์ (Waltz) มอบให้แก่เธอเพลงหนึ่งชื่อ E Flat Nocturne. Opus. 69 ,
No.1
ซึ่งมารี ว้อดชินสก้า
ก็ได้เก็บรักษาและทนุถนอมไว้เป็นอย่างดี
โช แปงเดินทางกลับปารีส โดยผ่ายทางไลพ์ซิก
(Leipzig) เพื่อไปพบเมนเดลส์โซห์นที่นั่น เมนเดลส์โซห์นพาเขาไปรู้จัก
กับโรเบอร์ต ชูมันน์
(Robert Schumann) และคลารา วิค
ซึ่งขณะนั้นยังไม่ได้แต่งงานกับชูมันน์ คลารานิยมชมชอบ
งานของโชแปงมาก
ชูมันต์ได้สอนให้เธอเล่นเปียโนจนสามารถเล่นเพลง R
Minor Sonata. Opus11 ของชูมันน์
และบางท่อนของเพลงคอนเซอร์ดตของโชแปงไปด้วย
ใน ฤดูร้อน ค.ศ. 1836 โชแปงได้เดินทางไปเยี่ยมครอบครัวของมารี
ว้อดชินสก้าซึ่งมาพักอยู่ที่มารีนบาด (Maarienbad)
ชั่วคราว พหอถึงปลายเดือนสิงหาคม
ครอบครัวนี้ก็กลับไป่ยังเดรสเดนตามเดิม โชแปงก็ติดตามไปด้วย
และพักอยู่ที่นั่น 2 สัปดาห์
ก่อนที่เขาจะอำลาไปสู่ปารีสเขาได้ขอแต่งงานกับมารี
และเธอก็ตกลงรับปากกับเขา
ฝ่ายเคานท์เตสผู้เป็นแม่ก็เห็นใจและยินยอม
เพราะเขาทั้งสองรักกันมาก
แต่ในที่สุดความรักก็ต้องสลายลงอย่างขมขื่น
เพราะท่านเคานท์ผู้พ่อไม่ยินยอมและได้คัดค้านอย่างแข็งแรง
แม่ว่าเขาทั้งสองจะพลาดหวังไป แต่ก็ยังมีเยื่อใยต่อกันอยู่
โดยได้ติดต่อกันทางจดหมายอยู่เสมอ (จดหมายที่มารีมีไปถึงโชแปงนี้
ได้ค้นพบเมื่อโชแปงตายแล้ว
จดหมายเหล่านั้นผูกเป็นมัด
รวมกันอยู่กับซอง ใส่ดอกกุหลายที่มารีได้มอบให้เขาเมื่อวันอำลาจากเดรสเดนครั้งนั้นด้วย
ผูกไว้กับริบบิ้น และมีคำจารึกบนซองนั้นเป็นภาษาโปลว่า
‘Moia bieda’ ซึ่งหมายความว่า (My Sosrrow)
มารีได้แต่งงานกับทานเคานท์โจเซฟ สคาร์เบค
(Count Joteph Skarbek) ในปี ค.ศ. 1841
อยู่ด้วยกันประมาณ7 ปี ก็เลิกร้างกัน มารีก็ได้แต่งงานใหม่กับชาวโปลคนหนึ่งในเวลาต่อมา
ขอ กล่าวถึงโชแปง หลังจากผิดหวังในการแต่งงานกับมารีแล้ว
เขาก็เดินทางผ่านมาไลพ์ซิก
เพื่อพบกับชูมันน์อีก
และครั้งนี่เขาได้นำเพลง G Minor Ballade มาเล่นให้ชูมันน์ฟังด้วย เมื่อชูมันน์ได้ฟังเพลงนี้แล้ว
ก็เขียนวิจารณ์ว่า “เป็นงานที่มีลักษณะพิเศษงดงามมาก”
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงงานชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่งของโชแปงก์ตาม
แต่ก็เป็นเพลงที่ชูมันน์ชอบมากที่สุดเพลงหนึ่ง
ค. ศ. 1837 ความรักเก่าก็ยังไม่จางหายไป
ลิสท์ก็ได้แนะนำให้โชแปงรู้จักกับ จอร์ช
ซองด์ (George Sand)
นักประพันธ์สตรีชื่อดังของฝรั่งเศสสมัยนั้น
ก่อนอื่นเราควรทราบประวัติของ จอร์ช ซองด์ พอสังเขปเสียก่อน
จอร์ช ซองด์ เป็นนามปากกาเท่านั้น แต่ชื่อจริงนั้นคือ
Amandine Aurore Lucile Dupin หรือเมื่อแต่งงานแล้วคือ
มาดาดู
เดอวองท์ (Dudevant) มีนิสัยเป็นผู้ชาย
ชอบใช้ชื่อแบบผู้ชาย สมาคมกับผู้ชาย ชอบขี่ม้าและเล่นกีฬา
แต่งงานครั้งแรกเมื่ออายุ
18 ปี กับ บารง กาซีมีร์ ดู เดอวองท์
(Baron Casimir Dudevant มีลูกด้วยกัน
3 คน
ต่อมาก็ได้แยกทางกันแต่ยังไม่หย่าขาดจากกันตามกฎหมาย
ซองด์ได้แต่งงานกับซุลซองโล (Juies Sandeau)
แล้วแยกทางกัน ซองด์แต่งงานอีกกับมุสเซ
(Musset) ซึ่งมีอายุน้อยกว่าเธอตั้ง 7
ปี (ซองด์มีอายุ
30 ปี มุสเซมีอายุ
23 ปี)
อยู่ร่วมกันประมาณ 2 ปีก็เลิกกัน
ซองด์ไปแต่งงานใหม่กับ ปาเซลโล
(Pegello) ซึ่งเป็นนายแพทย์
แล้วเลกกันอีก
ซองด์มาอยู่กับมุสเซเป็นครั้งที่ 2 เมื่อ ค.ศ. 1835 แต่แล้วก็เลิกกันอีก ตอนนี้ซองต์มาหา
บารง
ดู เดอวองท์ สามีคนแรก และเกิดทะเลาะกันรุนแรง จึงทำการฟ้องหย่ากันตามกฎหมาย
ซองด์ได้ลูกไปอยู่ด้วย 2 คนและเธอนำไปฝากกับเพื่อนไว้ชั่วคราวก่อน
ต่อมา ค.ศ. 1836 ซองด์พาลูก 2 คน
เดนทางไปสวิตเซอร์แลนด์และพักอยู่กับมารี
ดากูลท์
(Marie D’Agoult) ซึ่งเป็นภรรยาลับ ๆ ของลิสท์
(frantz Liszt) นักดนตรีที่มีชื่อ รู้จักกันเพราะมุสเซ
สามีคนหนึ่งของเธอแนะนำให้รู้จักเมื่อปีก่อน
และมารี ดากูลท์ มีความนิยมในตัว จอร์ช ซองด์
อยู่มาก
ดังนั้นจึงได้เชิญซองด์มาพักอยู่ด้วยกันที่โรงแรง
เดอ ลุนียง (Hotel De L’Union) พร้อมกับลูกสองคนของเธอด้วย
ครั้นลูกโตพอที่เข้าโรงเรียนได้แล้ว ซองด์ได้พาลูกไปเข้าโรงเรียนในปารีส ครั้นตอมาลิสท์และมารี
ดากูลท์
ก็ย้ายมาสู่ปารีสและพักอยู่ทีโฮเต็ล เอ
ฟรังช์ (Hotel De France) ดังนั้นซองด์จึงได้ไปมาหาสู่กับลิสท์และ
มารี ดากูลท์
บ่อย ๆ
ลิสท์ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ของโชแปงให้ซองด์ฟังอยู่เสมอ จึงทำให้ซองด์เกิดความสนใจและอยากจะพบกับโชแปง
และในที่สุดก็พบกันโดยลิสท์เป็นผู้แนะนำให้รู้จักกับโชแปงดังกล่าวแล้ว
ค. ศ. 1838 โชแปงขณะนั้นกำลังมีชื่อเสียงในการเล่นเปียโนและแต่งเพลง
ซึ่งเป็นที่นิยมกันในหมู่ชนทุกชั้น
ชูมันต์ได้อุทิศเพลงของเขาชื่อ
Kreisleriana ให้แก่โชแปง เขาได้เล่นเพลงนั้นที่ราชสำนักของพระเจ้าหลุยส์
ฟิลิปส์
(Luise Phillppe) เมื่อลิสท์แนะนำให้รู้จักกับจอร์ช
ซองต์ ในตอนแรก ๆ โชแปงรู้สึกรังเกียจซองด์อยู่ไม่น้อยเพราะ
ซองด์เป็นแม่หม้ายลูกติด
และก็ผ่านการแต่งงานมาหลายครั้งหลายคราว อายุหรือก็มากกว่าเขาตั้ง 6 ปี
(โชแปงอายุ 26 ปี จอร์ช
ซองด์อายุ 32 ปี) แต่วองด์เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจเข้มแข็งและมีความรักอย่างร้อนแรง
จึงเอาชนะใจโชแปงได้โดยสิ้นเชิง
เพราะโชแปงเป็นคนมีอารมณ์อ่อนไหวง่าย ดังนั้น ท้องสองจึงตกลงแต่งงานกัน
แล้วได้เดินทางไปฮันนี่มูลกันที่มาจอร์ก้า
(Mauerice) ลูกชายคนโตซึ่งป่วยออด ๆ
แอด ๆ อยู่นั้นต้องการพักผ่อนใน
ที่มีอากาศอบอุ่น ซองด์จึงได้ถือโอกาสเอาไปมาจอร์ก้าด้วย พากันออกเดินทางไปโดยเรือง
Phenician
ไปสู่บาร์เซโลนา
(Barcelona) ในสเปญ แล้วเดินทางลงเรือไปสู่มาจอร์ก้าอีกทีหนึ่ง
เมื่อไปถึงมาจอร์ก้าแล้ว
ได้รับความลำบากมากเพราะไม่มีโรงแรมดี
ๆ พัก ไม่มีอาหารดี ๆ จะกิน นอกจากนั้นยังราคาแพงมากอีกด้วย
ฝนก็ตกหนักโชแปงเริ่มเป็นหวัด
สุขภาพทรุดโทรมอย่างรวดเร็ว อาการป่วยทรุดหนักขึ้น
ในที่สุดก็ต้องเดินทางกลับมาพัลมา
(Palma) อีก และที่นี่โชแปงไอมีเลือดไหลออกมาด้วย
จึงเดินทางลงเรือมายังบาร์เซโลนาอีกในวันต่อมา
เลือดได้ไหลออกมาอีกอย่างน่าวิตก แพทย์ประจำเรือได้ช่วยรักษาให้เลือดหยุดจึงทุเลา
พอที่จะเดินทางมายังกรุงปารีสได้
เมื่อ มาถึงปารีส อาการป่วยดีขึ้นมาก จนสามารถเล่นเปียโนและเดินเที่ยวเล่นได้ นอกจากนั้นโชแปงยังอุตส่าห์
ไปเล่นออร์แกนในพิธีฝังศพนักร้องมีชื่อคนหนึ่ง
ชื่อ อดอล์ฟ นูริ
(Adolphe Nourrit) ซึ่งฆ่าตัวตายที่เนเปิลส์
แล้วนำศพกลับมาฝังที่มาร์เชลล์ (Marseilles)
จากนั้นโชแปงกับซองด์ก็ได้ไปเที่ยวเนยัว อิตาลี
ทำให้โชแปงสุขภาพดีขึ้นมาก
เมื่อกลับจากการท่องเที่ยว ทั้งสองก็ได้ไปพักอยู่ที่โนออง
(Nohant)
ซึ่งเป็นชนบทแห่งหนึ่งที่ซองด์มีบ้านพักร้อนอยู่ที่นั่น
โชแปงชอบบ้านนี้มาก เขาได้เขียนจดหมายไปชวนเพื่อนคนหนึ่ง
ชื่อ
ครุซีมาลา (Grzymala) มาพักด้วย
ส่วนซองด์ก็ได้ชวนนักวาดภาพที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งชื่อ
เดลาครัว (Delacroix) มาพักด้วย
ชีวิตที่นี่ทำให้โชแปงมีความสุขไปวันหนึ่ง ๆ จอร์ช
ซองด์ก็สอนหนังสือให้ลูก ๆ
โชแปงก็เล่นเปียโนให้ซองด์ฟัง
พอถึงหน้าหนาวก็พากับกลับมาอยู่ในปารีส ลูกสาวคนเล็กที่ชื่อโซลองด์ (Solange)
ของซองด์นั้นก็ส่งเข้าไปอยู่โรงเรียนประจำส่วนมอรีชลูกชายอยู่กับแม่ที่
บ้าน ที่ปารีสนี้โชแปงใช้เวลาส่วนมากแต่งเพลง
และดนตรี
มีเพื่อฝูงมาห้อมล้อมอย่างเคย ต่อมาพระเจ้าหลุยส์
ฟิลิปป์ ได้เชิญโชแปงไปเล่นดนตรีในวังอีก
โดยให้เล่นร่วมกับ Moscheies แต่ละคนก็เล่เพลงของตัวเองและร่วมกันเล่นเพลงโซนาตาของโมสาร์ทด้วย
การแสดงคราวนี้ได้รับความชื่นชมจากบรรดาเจ้านายชั้นสูงมาก
ค. ศ. 1841 โชแปงได้แสดงคอนเสิร์ตที่ Salle
Pleyel ได้รับความสำเร็จเป็นอย่างดี จากนั้นเขาได้แสดงไปเรื่อย ๆ
และมีการแสดงครั้งใหญ่อีกในเดือนมกราคม
1841 การแสดงครั้งนี้ ซองด์มาฟังด้วย
เพลงที่แสดงคราวนี้เป็นเพลง
ที่เขาได้แต่งขึ้นใหม่ ๆ
เช่น F Major Ballade Opus 38 เพลง
Mazurka, Etude, Nocturne
รวมทั้งเพลง
Preludes, Impromptus ด้วย การแสดงครั้งนี้ได้รับความสำเร็จอย่างงดงาม
และการแสดงดนตรียังคงแสดงในปารีสต่อไปเรื่อย ๆ ค.ศ. 1842
ได้แสดงคอนเสิร์ตร่วมกับ Viardot-Garcia
อีกครั้งหนึ่ง จากนั้นโชแปงก็ไปพักผ่อนที่โนออง
(Nohant)
เดือน พฤษภาคม ค.ศ. 1844 โชแปงได้รับข่าวร้ายแรง คือข่าวว่าพ่ออันเป็นที่รักของเขาได้ถึงแก่กรรมเสียแล้ว
ที่โปแลนด์
จากข่าวนี้ทำความกระทบกระเทือนใจให้แก่เขาอย่างรุนแรง เขามีความอาลัยอย่างสุดที่จะประมาณ
และมีความกังวลใจเรื่อย
ๆ มา สุขภาพจึงทรุดโทรม ซองด์ได้ส่งข่าวการาเจ็บป่วยของโชแปงไปถึงญาติพี่น้องของเขา
ในวอร์ซอว์
ดังนั้น พอถึงเดือนสิงหาคม
หลุยส์ พี่สาวของเขากับสามีก็ได้เดินทางมาเยี่ยมโชแปงที่โนออง
จากนั้นอาการป่วยของโชแปงก็พอทุเลาและดีขึ้นตามลำดับ
แต่ความคับอกคับใจในเรื่องยุ่ง ๆ
ของครอบครัวก็เป็นเรื่องทำให้โชแปงปวดหัวไม่ใช่น้อย
เพราะซองด์กับลูก ๆ ของเธอเกิดไม่กินเกลียวกัน
และมอริชลูกชายของซองด์กไม่กินเส้นกับโชแปงมากขึ้นทุกที ในที่สุดความแตกร้าวระหว่างโชแปงกับซองด์ก็เกิด่ขึ้น
และเป็นไปอย่างรุนแรงจนทำให้ความรักสลายลงในปี ค.ศ. 1847 ความสัมพันธ์ระหว่างซองด์กับโชแปงก็สิ้นสุดลง
สุขภาพของโชแปงได้ทรุดโทรมลงอีก แต่ถึงอย่างไรก็ตามาโชแปงก็ได้พยายามจัดแสดงคอนเสิร์ตขึ้นอีก
ครั้งหนึ่งในกรุงปารีส เมื่อวันที่
16 กุมภาพันธ์ 1848 ซึ่งเป็นการแสดงครั้งสุดท้ายในปารีส
การแสดงครั้งนี้ได้เล่นเพลงเซลโล โซนาตา
(Cello sonata) ของเขาร่วมกับ Franchomme
บัตรเข้าชมการแสดงขายได้หมดและการาแสดงครั้งนี้ได้ประสบความสำเร็จเป็นอย่าง
ดี
การ ปฏิวัติได้เริ่มขึ้นในปารีสในเดือนกุมภาพันธ์ พระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปป์ ต้องสละราชบัลลังก์
ลูกศิษย์ของโชแปงคนหนึ่งชื่อ เจน
สเตอร์ลิง (Jand Stirling) ซึ่งเป็นสตรีสาวชาวสก๊อตผู้มั่งคั่งได้ชวนโชแปง่
เข้าไปยังประเทศอังกฤษ
เขาก็ตกลงรับคำทันทีและได้เดินทางไปสู่กกรุงลอนดอนเป็นครั้งแรก
ได้พักอยู่ที่นั่น 2 – 3 อาทิตย์
และได้แสดงดนตรีหลายคราว ซึ่งก็มีคนให้การต้อนรับเขาเป็นอย่างดีเช่นเดียวกับที่ปารีส
ต่อจากนั้นก็เดินทางไปยังสก๊อตแลนด์ ด้วยความอุปถัมภ์ของเจนสเตอร์ลิง ในระหว่างนี้ก็ได้แสดงดนตรีที่
แมนเชสเตอร์ (Manchester) กลาสโกว์(
Glasgow) และเอดินเบอร์ก (Edinburgh)
ได้นำไปรักษาที่บ้านเป็นเวลา 5 วัน
จากนั้นโชแปงก็ได้ไปเยี่ยมดยุคแห่งแฮมิลตัน (Duke of
Hamilton)
ที่วังแฮมิลตัน แล้วก็เดินทางมาลอนดอนในวันที่
31 ตุลาคม 1848 และที่ลอนดอนก็ได้
แสดงคอนเสิร์ตอีกครั้งหนึ่งที่
London Guildhall เพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยสงครามชาวโปแลนด์พี่น้องร่วมชาติของเขา
นี่คือการแสดงต่อประชาชนครั้งสุดท้ายของโชแปง เพราะจากนั้นเขาอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง
และที่ลอนดอนนี้เขาเป็นหวัดอย่างแรงหายใจด้วยความยากลำบาก
โช แปงเดินทางมาถึงปารรีสในปลายเดือนพฤศจิกายน และได้ไปเช่าบ้านพักอยู่ที่
Square d’ Orieans
จนถึงเดือนมิถุนายน
ค.ศ. 1849 และได้ย้ายไปอยู่ที่ใหม่คือบ้านเลขที่
74 Rue Chaillot ด้วยค่าเช่าราคาแพงมาก
สุขภาพเลวลงมากอย่างน่าวิตก เพื่อนบ้านได้ส่งข่าวไปบอกหลุยส์
พี่สาวของเขาที่วอร์ซอว์ให้ทราบ
และเธอก็ได้เดินทางมาถึงในวันที่
9 สิงหาคม พบโชแปงอยู่ในอาการกะปลกกระเปลี้ยเต็มที
พูดจาอะไรก็ไม่ค่อยได้ ต่อจากนั้นราวกลางเดือนกันยายน เพื่อน ๆ ก็ได้นำเขาไปอยู่ที่บ้านแห่งใหม่ที่เพลช
เวนดัม
(Place Vendome) ตอนนี้ลูกศิษย์ลูกหาตลอดจนมิตรสหายมาเยี่ยมเขาอยู่มิได้ขาด
การเงินต่าง ๆ
ที่เป็นค่ารักษาและค่าเช่าที่พักอาศัยนั้น เจนสเตอร์ลิง ลูกศิษย์ของเขาและเคานท์เตสส
โอเบรสคอฟฟ์
(Countess Obreskoff) เป็นผู้จ่ายไปทั้งสิ้น
ประมาณ, ฟรัง และบอกให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องถือเป็นความลับ
อย่าบอกให้โชแปงรู้
เมื่อ ใกล้จะตาย
โชแปงได้ขอร้องให้เอาก้อนดินจากโปแลนด์ที่ครูและเพื่อน ๆ ให้มาเมื่อวันจากวอร์ซอว์นั้นมาจูบ
เป็นครั้งสุดท้าย
และขอให้ทำพิธีต่าง ๆ ทางศาสนาแบบคริสเตียน ได้ขอร้องให้เพื่อน ๆ ที่อยู่ใกล้ชิดตอนนี้ให้พิมพ์
บทเพลงของเขาที่ยังไม่ได้พิมพ์นั้นด้วย
เวลาตายแล้วให้เล่นเพลง Requiem ของโมสาร์ท ในงานศพของเขาด้วยกับ
ให้เล่นเพลง Funeral March
from the Sonata , Opus the E Minor และ B Minor
Preludes โดยใช้ออร์แกน
โช แปงทนทรมานอยู่จนเกือบใกล้รุ่งของวันที่
17 ตุลาคม ค.ศ.1849
จึงได้สิ้นใจด้วยวัณโรคท่ามกลางความอาลัยรัก
ของญาติมิตรสหายและลูกศิษย์
ศพของเขาฝังไว้ที่ Pere – Lachaise พร้อมกับก้อนดินของโปแลนด์อันนั้น
เฟร เดริค
ฟรังซัวส์ โชแปง ได้ฝากมรดกไว้ให้แก่โลกดนตรีมากมาย เพลงอมตของเขายังก้อนกระหึ่งไปทั่วโลก
อยู่จนทุกวันนี้
เพลงชนิดต่าง ๆ ที่เขาแต่งมีมีอยู่มากมาย รวมแล้วประมาณ 200 กว่าเพลง
แทบทั้งหมดเป็นเพลงสำหรับเปียโน
เพลงของเขามีเสน่ห์ไพเราะหมดจดงดงาม
ลึกล้ำกว่าเพลงเปียโนของผู้อื่นใด และเพลงของเขาก็จัดอยู่ในประเภทโรแมนติคทั้งสิ้น
นี่แหละคือชีวิตของนักเปียโนผู้ยิ่งใหญ่
|
